وقـتـی پیـاده روی ت تـو یـه روز اینـقـدره . . .

قطعا روزای بهـتـری در انتظـارتـه!

کـوکــــــ می شـود رویای سـه تــار، در عطـش زخمـه دستی . . .

و مـــن،

در هـوای چـه کسـی کوک کنـم سـه تــارم را . . . ؟!

نـذر کـرده ام

یکـــ روزی کـه خوشحـال تـر بــودم

بیـایـم و بنـویسـم کــه

زندگـی را بـایـد بـا لـذت خــورد

کـه ضربـه هـای روی سـر را بایـد آرام بـوسـیـد

و بعد لبخنـد زد و دوباره با شـوق راه افتـاد!

یکــــ روزی کــه خوشحـال تـر بـودم

می آیـم و می نویسـم کــه

"ایـن نیـز بگذرد"

مثـل همیشـه کــه همـه چیـز گذشتـه است و

آب از آسیـاب و طبـل طوفـان از نــوا افتـاده است!

یکــــ روزی کـه خوشحـال تـر بـودم

یکــــ نقاشـی از پاییـز مـی گذارم،

کـه یـادم بیـایـد زمستـان تنـها فصل زندگی نیسـت!

زندگی پاییــز هـم می شـود،

رنگارنگ، از همـه رنگ، بخـر و ببـر!

یکــــ روزی کـه خوشحـال تـر بـودم

نذرم را ادا می کنـم

تـا روزهایـی مثـل حالا

کـه خستـگی و ناتوانـی

لای  دسـت و پایـم پیچیـده است

بخوانمشـان  و یادم بیایـد کــه

هیـچ بهـار و پاییـزی بـی زمستـان مـزه نمی دهـد

و هیـچ آسیـاب آرامـی بی طوفـان!

- مهدی اخوان ثالث

 خوش اخلاق است

مشکل زندگی جهانی شد

وقتِ شور و نشاطِ همسایه
سقفِ ما شد حیاطِ همسایه!

پسران فوتبال می‌کردند
بعد هر شوت حال می‌کردند

پدرِ خانه از جهان می‌خواند
توی حمام از بنان می‌خواند

بچه‌ها اجتماع می‌کردند
پرشِ ارتفاع می‌کردند

جنگ و اعصاب خردی‌اش به درک!
سقف این خانه یکهو خورد ترک!

خانه ما پر از صدا شده بود
گوشم از کله‌ام جدا شده بود!

رفتم و گفتم: «آدمِ ضایه (!)
باش یک ذره فکر همسایه!

صبح تا شب تلق تلوق نکن
بیخودی این همه شلوغ نکن!»

گفت همسایه: «مردم آزارم!
چار دیواری است، مختارم!

بازیِ فوتبالِ ما به تو چه!؟
این همه قیل و قالِ ما به تو چه!؟

بشود جانِ تو به قربانم!
مانع ورزشم نشو، جانم!»

تا نباشم برای او مانع
با همین منطقش شدم قانع!

آخر قصه خواه یا ناخواه
خانه‌ام شد شبیهِ ورزشگاه!
روح الله احمدی/ بلبل